Katerína Iliopoúlou
Ταίναρο
Εδώ οι μέρες δεν διαλύονται στον αέρα
Πέφτουν μέσα στο νερό
Σχηματίζοντας μια καταδική τους στιβάδα
Μια επιφάνεια διαχωρισμού.
Ένα γεράκι πετάει πάνω από το σώμα του καλοκαιριού
Βουτάει ξανά και ξανά
Τρέφεται και μεθάει από την πτώση.
Δεν έχει τίποτα εδώ
Μόνο τρελλό αέρα και πέτρες
Και θάλασσα
Μια αναίτια υπόσχεση
Ακονίζει τη λαγνεία μας με τη λάμα του φεγγαριού.
Όταν έφτασα εδώ για πρώτη φορά, στο τοπίο του τέλους,
Ο αέρας έμπαινε στο στόμα μου με τέτοια μανία
Σα να ήμουν ο μοναδικός αποδέκτης του
Μέχρι όλες οι λέξεις μου να εξαφανιστούν.
Κάθε δέντρο υποδέχεται διαφορετικά τον άνεμο
Άλλα υποφέρουν, άλλα πάλι αντιστέκονται
(Έχω συναντήσει μια φοινικιά που γεννούσε τον άνεμο και τον διένειμε
προς κάθε κατεύθυνση)
Άλλα τρέμουν ολόκληρα κι αλλάζουν χρώματα.
Εγώ βέβαια δεν είμαι δέντρο
Κάθισα κάτω και τον φόρεσα παλτό
Έσκυψα το κεφάλι μου και κοίταξα το χώμα
Μέσα από τις ρωγμές του, οι ρίζες του θυμαριού
με τα ιερογλυφικά τους πάσχιζαν να βγουν στο φως.
Τότε οι λέξεις ξαναγύρισαν.
Το βιβλίο του χώματος [O livro do húmus], 2011
Ténaro*
Aqui os dias não se dissolvem no ar
Caem para dentro da água
Formando uma camada só sua
Uma superfície separadora.
Um falcão sobrevoa o corpo do estio
Mergulha várias vezes
Alimenta-se e embriaga-se da queda.
Aqui não há nada
Senão ar enlouquecido e pedras
E mar
Uma promessa sem razão
Aguça a nossa luxúria com a lâmina da lua.
Quando pela primeira vez aqui cheguei, à paisagem do fim,
O ar entrava na minha boca com tal furor,
Como se eu fosse a sua única destinatária
E desapareceram todas as minhas palavras.
Cada árvore acolhe o vento a seu modo
Umas sofrem, outras resistem
(Encontrei uma palmeira que o dava à luz e distribuía
em todas as direcções)
Há também as que estremecem inteiras e mudam de cor.
É claro que eu não sou uma árvore
Sentei-me e vesti o vento como um casaco
Baixei a cabeça e olhei o chão
Por entre as suas brechas, as raízes do tomilho
saíam a custo, com seus hieróglifos, para a luz.
Foi então que as palavras voltaram.
* Os gregos da Antiguidade viam no cabo Ténaro uma porta para o Hades.
Translated by José Luís Costa for Lisbon Revisited – poetry days
Cape Tenaron*
Here the days don’t dissolve in air
they fall into the water
shaping their own shell
a sheen of separation.
A hawk flies over summer’s body
diving again, again
feeding and drunk from the fall.
There’s nothing here
but manic wind alone and stones
and sea
a senseless promise
sharpens our lust with the moon’s blade.
When I arrived here, in the landscape of endings,
the wind entered my mouth with so much rage
as if I were its only vessel
until my words all vanished.
Each tree receives the wind differently
some suffer, others—again—resist
(I’ve met a palm tree that birthed the wind, then sent it
in every direction)
Others shiver all over and change colors.
I of course am not a tree
I sat down and wore the wind’s coat
I stooped my head and looked at the ground
through its cracks, thyme’s roots
& their hieroglyphics
struggled to enter the light,
then the words came back.
*Cape Tenaron, for ancient Greeks was one of the gates to the underworld (Hades)
Translated by Jackson Watson, in Poem-a-Day
Το τραγούδι του μικρού κολυμβητή
Τα πόδια του γατζώνονται στο τσιμέντο
Η αναπνοή του είναι τεράστια
Eπίκληση για διάρκεια
που οργανώνεται κατά μήκος των σπονδύλων του.
Τώρα η μικρή κατασκευή από κόκκαλα μαζεύεται
Η ακινησία του έχει κάτι από σαύρα.
(Σα νά’ταν από πάντα εκεί
Κι ακαριαία άφαντη
Το βλέμμα δεν μπορεί να τη χορτάσει)
Και τώρα ξαφνικά πέφτει
Όρθιος σαν άγγελος
Άλλωστε και τα πουλιά ρίχνονται στον ουρανό
Κάθε πτήση είναι πτώση
Πέφτοντας φοράει ρολόι από λουλούδι
Περασμένο σε σπάγγο
Φοράει κολλιέ από νεράντζια.
Τρυπάει συχνά τα πράγματα
Δοκιμάζει την αντοχή τους μ’ένα σουγιά
Τώρα ο ίδιος μια βελόνα τρυπάει τον άνεμο
Η επέμβαση αυτού του τύπου είναι μια πράξη:
Διαχωρισμού
Βεβήλωσης
Εξερεύνησης
Σύνδεσης
Μεταμόρφωσης
Δεν τελειώνει ποτέ
Δεν ανοίγει αυτό που δεν έχει μέσα
Πέφτοντας παίρνει μαζί του
Το κάψιμο στο χέρι
Στο κέντρο της παλάμης
Από ένα μαύρο έντομο.
Ο πόνος είναι ένας επισκέπτης απ’το μέλλον
Διέσχισε τον άγραφο χάρτη του χεριού
Τον διάβασε εξονυχιστικά.
Κλαίγοντας όρθιος
Με το χέρι ανοιχτό
Δείχνοντάς το στην ερημιά
Ολόκληρος ήταν υποκείμενο ενός πράγματος που
Ελλείψει ακριβέστερου όρου
Θα ονομάσουμε: αφή.
Και πέφτοντας παίρνει μαζί του
Τα μάτια των ζώων.
Και τα αόρατα άλογα
Κάθε μέρα τα ιππεύουν και τ’αγαπούν
Τα σφίγγουν και τα χαιδεύουν
Γι’αυτό που είναι:
Δυο κρύες πέτρες καλυμένες με βρύα.
Εκεί θα δοκιμάσει για πρώτη φορά τον ίλλιγγο της ύλης
Ότι άβυσσος δεν είναι το μαύρο κενό αλλά το αδιαπέραστο.
Και πέφτοντας τέλος οι άκρες των δακτύλων του
Θ’αγγίξουν το νερό
Και μετά ο ίδιος θα βυθιστεί μεμιάς
Χωρίς να προλάβει ν’αρπάξει το όριο
Και με μάτια κλειστά
Θα βλέπει με κάθε πόρο του σώματός του
Θα είναι απρόσκλητος σ’ένα ξένο κόσμο
Τέλεια γοητευμένος
Θα είναι φοβισμένος
Θα θέλει να μείνει εκεί για πάντα
Θα θέλει να το κάνει να διαρκέσει
Θα βγει στο φως νικημένος
Θα δοκιμάσει ξανά.
Κι αυτό ανέλπιστα θα το ξαναζήσει κάποτε
Θα είναι νικημένος
Θα δοκιμάσει ξανά
Και θα δαγκώσει τον ιστό της πρότασης:
“It’s never enough”
Και θα χορέψει.
Το βιβλίο του χώματος [O livro do húmus], 2011
A canção do pequeno nadador
Tem os pés enganchados no cimento
A sua respiração é imensa
Invoca um tempo longo
que se organiza ao longo das suas vértebras.
Agora esta pequena estrutura de ossos adensa-se
A sua imobilidade tem algo de lagarto.
(Como se sempre tivesse estado ali
Fulminante não manifesta
Face a ela o olhar nunca se cansa)
E agora de repente cai
Vertical como um anjo
De resto também os pássaros se lançam contra o céu
Todo o voo é uma queda
Ao cair leva um relógio de flores
Quase um cordel desfiado
E um colar de laranjas-amargas.
Muitas vezes fura as coisas
Testa-lhes a resistência com um canivete
Agora ele próprio uma agulha fura o vento
Uma intervenção deste tipo é um acto:
Separação
Sacrilégio
Pesquisa
Metamorfose
Ligação
Não acaba nunca
Não abre o que não traz dentro de si
Ao cair leva consigo
A queimadura no centro
Da palma da mão
Causada por um insecto negro.
A dor é um visitante do futuro
Atravessou a mão mapa por escrever
read it exhaustively.
Que com minúcia leu.
Chora de pé
Com a mão aberta
E mostra-a ao deserto
Inteiramente sujeito a uma coisa
À qual à falta de termo mais exacto
chamaremos: tacto.
E ao cair leva consigo
Os olhos dos animais.
E os cavalos invisíveis
Cada dia são montados e amados
Tocados e acariciados
Pelo que são:
Duas pedras frias cobertas de musgo.
Aí experimentará pela primeira vez a vertigem da matéria
Saberá que o abismo não é o negro vazio mas o intransitável.
E ao cair as pontas dos seus dedos
Tocarão por fim a água
E ele próprio se afundará de um lance
Sem ter conseguido agarrar o limite
E de olhos fechados
Verá com cada poro do seu corpo
Entrará sem convite num mundo estrangeiro
Totalmente encantado
Terá medo
Quererá ficar ali para sempre
Quererá que dure
Tornará à luz derrotado
Voltará a tentar.
E isto voltará sem remédio a vivê-lo cada vez
Que for derrotado
Voltará a tentar
E morderá a carne da frase:
“It’s never enough”
E dançará.
From “O livro do húmus”, 2011
Translated by José Luís Costa
Song of The Little Swimmer
His feet cling to cement
his breath a vast
invocation of duration
organized across
his spine.
Now the little building made of bones gathers itself
his immobility’s got something lizard-like
(as if it were always there
and instantly invisible
the gaze can’t glut itself on it)
and now suddenly he falls
upright as an angel
and besides the birds hurl themselves in the sky
every flight a fall
Falling he wears a wristwatch of flowers
threaded on string
he wears a necklace of bitter oranges.
Often he cuts holes in things
tests their strength with a jackknife
now becoming a needle he makes a hole in the wind
this type of operation is an act:
of dissection
of desecration
of exploration
of connection
of transformation
it never ends
what has no inside will not open
Falling he takes with him
the burning in his hand
in the center of the palm
caused by a black bug.
The pain is a visitor from the future
it crossed the hand’s unwritten map
read it exhaustively.
Weeping upright
with his hand open
showing it to the wilderness
he was wholly subject to a thing that
for lack of a term more accurate
we’ll name: touch.
And falling he takes with him
the eyes of animals
and the ethereal horses
Every day they ride and love them
they rein and pet them
but this is what they are:
two cold rocks, coated in moss.
There for the first time he will taste the vertigo of matter
that abyss is not the blank black but the impassable.
And falling finally his toes’ tips
will touch the water
and after he’ll sink suddenly
no time to grasp the water’s skin
and with closed eyes
he’ll see with every pore on his body
he’ll be unwelcome in a foreign world
completely spellbound
he’ll be frightened
he’ll want to remain there forever
he’ll want to make it last
he’ll emerge in the light defeated
he’ll try again
and surprisingly someday he will relive it
he’ll be defeated
he’ll try again
and he’ll gnaw on this sentence’s tissue:
“it’s never enough”*
and he’ll dance.
*taken from the title of a song by The Cure
The poem was originally published in Greek as a part of Από “Το βιβλίο του χώματος” / "The book of the soil", by Melani Editions in 2011
Translated by Jackson Watson
Η αλεπού
Μέσα στη δέσμη του φωτός εμφανίστηκε
Διέσχισε το δρόμο
Μια μικρή καφέ αλεπού.
Και ξανά το επόμενο βράδυ
Πίσω από έναν θάμνο φευγαλέα
Και μια άλλη φορά η ουρά της μόνο
Σκούπισε το σκοτάδι
Και από τότε πάλι
Τις πατούσες της να βηματίζουν στο βλέμμα σου
Το ζεστό γούνινο σώμα της
Ανάμεσά μας να σκιρτά
Πάντα σε πέρασμα ποτέ σε στάση
«Μα ποιά είσαι;» τη ρωτήσαμε
«Είμαι» είπε, «αυτό που περισσεύει».
ο βιβλίο του χώματος [O livro do húmus], 2011
A raposa
Apareceu entre o feixe de luz
Atravessou a estrada
Uma pequena raposa castanha.
E de novo na noite seguinte
Fugaz por trás de um arbusto
Mais uma vez apenas a cauda
Varria a escuridão
E desde então
As suas patas caminham no teu olhar
O seu corpo quente e peludo
Perpassa entre nós
Sempre de passagem nunca em repouso
«Quem és tu?» perguntámos-lhe
Respondeu «sou aquilo que está a mais».
From “O livro do húmus”, 2011
Translated by José Luís Costa
The Vixen
In a sheathe of light she appeared
crossed the street
a small brown fox.
And again the next evening
behind a bush fleeting
another time just her tail
swept the dark
and from then on
her paws pace inside your gaze
that warm furry body of hers
skittering between us.
always in passing never in place.
“But who are you?” we asked her
“I am what is”—she said—“in excess.”
The poem was originally published in Greek as a part of Από “Το βιβλίο του χώματος” / "The book of the soil", by Melani Editions in 2011.
Translated by Jackson Watson
“On weakened legs I walked around the town the whole day. I took photographs”
Ο Ούγγρος φωτογράφος Αντρέ Κερτέζ εξάντλησε περπατώντας, (επί τριάντα χρόνια)
το δίκτυο των δρόμων τριών τουλάχιστον πόλεων. Στα ογδονταπέντε του,
καθηλωμένος (από λύπη) στο διαμέρισμά του στην 5η λεωφόρο της Νέας
Υόρκης, φωτογραφίζει με μια Πολαρόιντ ό,τι βρίσκεται γύρω του.
Με τις λεπτές κινήσεις ενός γυάλινου αγάλματος αλλάζει θέσεις μέσα στο δωμάτιο.
Μετακινεί τον άξονα εστίασης του βλέμματός του.
Δεν χρειάζεται να πάει πουθενά.
Λέει: «Ξεχνούσα να φάω. Τραβούσα φωτογραφίες. Ξεκινούσα με το φως του ήλιου το πρωί
και περίμενα το απόγευμα. Τραβούσα ξανά και ξανά. Ξεχνούσα το φάρμακό μου».
Δύο χρόνια μετά στο βιβλίο με τίτλο «Από το παράθυρό μου» μπορεί κανείς να δει
την πόλη μέσα από το τζάμι να λειώνει, μπορεί να δει τη σκιά ενός χεριού να απειλεί ένα
λαμπερό πόμολο χωρίς ποτέ να το φτάνει, ένα διάφανο μπούστο από γυαλί να χωνεύει
αργά τα γυμνά δέντρα του πάρκου και τους δίδυμους πύργους πάνω στο περβάζι.
Μπορεί να δει αυτό που δεν βλέπει.
Βγήκε πάλι έξω. Φωτογράφισε στο πάρκο το σπασμό στο τρέξιμο ενός μικρού κοριτσιού
και τη μισή φιγούρα ενός μαυροντυμένου άντρα να χάνεται. Φωτογράφισε στο Παρίσι τον
εαυτό του διπλό να κλείνει τα μάτια και μια λευκή πόρτα τσαλακωμένη και μισάνοιχτη μες
τον καθρέφτη.
Κάθε μέρα μαζεύει τις εύθραυστες σφηκοφωλιές χωρίς μέλι
μικρού κοριτσιού και τη μισή φιγούρα ενός μαυροντυμένου άντρα να
χάνεται. Φωτογράφισε στο Παρίσι τον εαυτό του διπλό να κλείνει τα
μάτια και μια λευκή πόρτα τσαλακωμένη και μισάνοιχτη μες τον
καθρέφτη.
Κάθε μέρα μαζεύει τις εύθραυστες σφηκοφωλιές χωρίς μέλι
Κερήθρες βόμβου ανήσυχες.
Κάθε βράδυ τις αδειάζει στο απύθμενο αρχείο του.
Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτό
Δεν είναι ένας τόπος από τον οποίο θα ήταν δυνατόν να φύγει.
Κάθε διατύπωση, κάθε κατασκευή θανάτου
ανασταίνεται μέσα στο βόμβο που ζητάει κι άλλο.
Κι άλλο χιόνι και δίχτυ από ίχνη
Κι άλλο καθρέφτισμα της σκιάς στον ασβέστη
Κι άλλο περπάτημα μ’έναν παράξενο μετεωρισμό χαράς
όταν αφήνει το κεντρί να τον δαγκώσει ξανά και ξανά.
Το βιβλίο του χώματος [O livro do húmus], 2011
“On weakened legs I walked around the town the whole day. I took photographs”
Durante trinta anos, o fotógrafo húngaro André Kertész esgotou, caminhando,
a rede das ruas de pelo menos três cidades. Aos oitenta e cinco anos,
confinado pela tristeza ao seu apartamento da Quinta Avenida de Nova Iorque,
fotografa com uma Polaroid tudo o que encontra à sua volta.
Com os movimentos subtis de uma estátua de vidro, muda posições no quarto. Altera o
eixo de focagem do seu olhar.
Não precisa de ir a lado nenhum.
E diz: «Esquecia-me de comer. Tirava fotografias. Começava com a luz do sol
de manhã e esperava pela tarde. Fotografava e fotografava. Esquecia-me de tomar os
medicamentos.»
Dois anos mais tarde, no livro que intitulou «Da minha janela», podemos ver
a cidade dissolver-se para lá do vidro, podemos ver a sombra duma mão ameaçar uma
luzidia maçaneta sem nunca a alcançar, um transparente busto de vidro digerir
devagar as árvores nuas do jardim, as torres gémeas acima do parapeito.
Podemos observar o que não vemos.
Depois voltou a sair. Fotografou no jardim o espasmo de uma menina a correr
e meia silhueta de um homem vestido de preto a desaparecer. Fotografou-se em Paris
a si mesmo, duplo, de olhos fechados, e uma porta branca espatifada e entreaberta
reflectida num espelho.
Todos os dias recolhe frágeis vespeiros sem mel
inquietos favos de zumbido.
Todos os dias os despeja para dentro do seu infindável arquivo.
Não tem modo de parar com isso
Não é um lugar donde lhe seja permitido fugir.
Cada formulação, cada fabricação da morte
ressuscita dentro do zumbido que pede mais. Mais neve, mais uma rede de vestígios
Mais um reflexo da sombra na cal
Mais uma caminhada numa estranha suspensão de alegria
quando deixa que o ferrão o morda sempre mais uma vez.
Translated by José Luís Costa
“On weakened legs I walked around the town the whole day. I took photographs”
The Hungarian photographer André Kertész with his walking
(during thirty years) wore out the network of streets of at least three
cities. Eighty-five now, confined (by grief) to his apartment on Fifth
Avenue in New York he photographs whatever is around him with a
Polaroid.
With the delicate movements of a glass statue he changes his
position in the room. He shifts the focal axis of his gaze. He doesn’t
need to go anywhere.
He says: “I forgot to eat. I took photos. I started at daybreak and
waited until dusk. I took photos again and again. I forgot my
medicine.” Two years later in the book entitled From the Window
you can see the city melting through the window pane, you can see
the shadow of a hand menacing a shiny doorknob without ever
reaching it, a diaphanous glass bust slowly digesting the naked
trees of the park and the twin towers above the window sill. You can
see what you don’t see.
He did come outside again. He photographed the spasm of a little
girl running in the park and the half figure of a man in black
disappearing. In Paris he photographed himself double closing his
eyes and a crumpled half-opened white door reflecting in the
mirror.
Every day he collects the brittle honey-less wasp nests
Restless wax catacombs of buzzing.
Every evening he empties them in his bottomless archive.
There’s no way he can stop this
It’s not a place that would be possible to leave.
Every formulation, every construction of death
Is resurrected in the buzzing that seeks still more.
More snow and networks of traces
More mirroring of the shadow on the whitewash
More walking with a strange suspension of joy
When he lets the sting prick him again and again.
The poem was originally published in Greek as a part of Από “Το βιβλίο του χώματος” / "The book of the soil", by Melani Editions in 2011
Translated by John O'Kane
ΠΟΡΟΣ Ι
Παγιδευμένοι στο πριν και το μετά
ρίχνουμε κλεφτές ματιές στον καθρέφτη
το πρόσωπό μας εκεί σκληρό ήδη σημαδεμένο
Μπροστά ο δρόμος,
το άσπιλο πρόσωπο της νιότης.
Εδώ, μαζί, στο ίδιο σώμα.
Δεν έφυγε
δεν είναι δρόμος που παίρνεις,
ούτε κουβάρι που ξετυλίγεται μέχρι το τέλος
αλίμονο, όχι
Είναι κοχύλι που χτίζεται εσωτερικά
χωρίς να βλέπεις την έξοδο
χωρίς να βρίσκεις την κατεύθυνση
Μια άγνωστη πρόθεση
άσβεστη
Και το ταξίδι είναι ξήλωμα όχι προορισμός.
Ας ξηλώσουμε λοιπόν τις ραφές.
Η γιαγιά μου ξήλωνε
ένα ολόκληρο κουστούμι αντρικό
μέσα σε μια νύχτα
και το ξανάραβε από την αρχή
το μέσα έξω
Έτσι διπλασίαζε τη ζωή του
το μέσα έξω
Η διαδρομή είναι διπλής κατεύθυνσης
κάθε στιγμή
κάθε στιγμή πολλαπλή
και μπρος και πίσω
κι ακόμα, πολλές φορές η ίδια διαδρομή.
Δεν ήταν τέχνασμα. Μα δεξιοτεχνία.
Άλλωστε χωρίς τη γνώση ενός τεχνίτη όλα χάνονται διπλά.
Και σαν παρόν και σαν ανάμνηση.
Ας αναβλύζει ο καιρός
Η δοκιμασία είναι το πέρασμα
Να βρίσκεις τρόπο να περνάς ακόμα κι από μια κουμπότρυπα
Όχι να προχωράς αλλά να συμβαίνεις.
Από το βιβλίο “Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα” και την ποιητική ενότητα “Νότος” 2015
CANAL I
Aprisionados no antes e no depois
deitamos olhares furtivos ao espelho
nele o nosso rosto endurecido e marcado
Em frente a estrada,
o rosto imaculado da juventude.
Aqui, juntos, no mesmo corpo.
Não se foi embora
não é um caminho que possas tomar,
nem um novelo que se desfie até ao fim
ai de nós, não
É uma concha que se constrói internamente
sem que se consiga ver a saída
sem que se descortine uma direcção
Um desígnio desconhecido
insaciável
E a viagem não é chegar mas descoser.
Desfaçamos pois as costuras.
A minha avó descoseu
um fato de homem inteiro
numa só noite
e voltou a cosê-lo do princípio
do avesso
Duplicava assim a sua vida
do avesso
O percurso tem duas direcções
cada momento
múltiplo cada momento
para a frente e para trás
e do início, várias vezes a mesma estrada.
Não era artimanha mas mestria.
Porque sem o conhecimento de um artesão tudo se perde duas vezes.
Como presente e como memória.
Deixa o tempo fluir
A provação é a passagem
Que encontres modo de passar até pela casa dum botão
Não se trata de avançares mas de aconteceres.
From “Uma vez e até ao fim cada paisagem”, 2015
Translated by José Luís Costa
PASSAGE I
Trapped inside the before & the after
we toss sly glances towards the mirror
our face there hard already marked
but before the road,
youth’s stainless face—
held together here in this
very-same body. No
it didn’t flee
it’s not a path you take,
not a yarn ball to untangle
to the very last thread
oh, no
it’s a seashell built from inward
without discerning the exit
without detecting direction an
unknown intent
unquenched—
and the travel is unraveling,
not destination.
Well let’s unravel the seams:
my grandma dismantled
a man’s entire two-piece suit
in one night
and restitched it from the beginning
from inside out
so she doubled its life
from inside out
the through-road is a twoway route
each moment
each moment multiple
going both forth & back
& still taking the same route repeatedly.
It was artistry, not artifice.
Without an artisan’s knowledge, all
is doubly lost.
As presence & as memory.
Let the time gush up
the challenge is the passing:
to find a way to pass through
even a buttonhole,
not so you advance, but so you
take place.
Translated by Jackson Watson, in the January 2025 edition of Verseville
ΠΟΡΟΣ IV
Υψώνουν το χέρι οι βοσκοί
στην άκρη του δρόμου καθώς τους προσπερνάμε
Μας αποχαιρετούν για πάντα
Μ’ ένα στραβό χαμόγελο
που μένει αιωρούμενο μες στις ρυτίδες του ήλιου
και μας υπόσχεται
έναν τόπο που χάνεται
έναν τόπο που επιμένει
να σώζεται μέσα στο ήδη συντελεσμένο
χωρίς ποτέ να αφικνείται
καθώς εφήμεροι
εξαφανιζόμαστε
παρασυρόμαστε
έχοντας καταπιεί,
βότσαλο αναλλοίωτο,
άλλη μια απώλεια.
Συντακτικό μας η κίνηση
Τι ήταν αυτό που συνέβη
σε μια στροφή του κεφαλιού
σε μια λοξή ματιά ανταλλαγής;
Συνάντηση ή χωρισμός;
Από το βιβλίο “Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα” και την ποιητική ενότητα “Νότος” , 2015
Canal IV
Erguem o braço os pastores
na berma da estrada enquanto os ultrapassamos
Despedem-se de nós para sempre
Com um sorriso torto
que fica suspenso nas rugas do sol
e nos promete
um lugar que se perde
um lugar que insiste
um lugar a salvar entre as coisas consumadas
sem nunca chegar
enquanto nós efémeros
desaparecemos
somos arrastados
tendo engolido,
seixo incorruptível,
mais uma perda.
Se o movimento é a nossa sintaxe
Que foi ao certo o que aconteceu
numa curva da cabeça
num oblíquo olhar de partilha?
Encontro ou separação?
From “Uma vez e até ao fim cada paisagem”, 2015
Translated by José Luís Costa
PASSAGE IV
They’re raising their hand, the shepherds
at the road’s edge as we’re passing them
they tell us goodbye forever
with their corkscrew smile
dangling in the wrinkles of the sun
and to us it promises
a place that’s lost & vanished
a place that still persists
saved among what has been done
without arriving ever
as we, the transitory,
disappear we
drift off, swept up
having swallowed down an
imperishable pebble,
another loss.
Our syntax: the motion
what was this that happened
in a turn of the head
in a cockeyed swap of glances?
Meeting, or parting?
The poem was originally published in Greek as a part of Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα / "Every place only once, and completely", by Melani Editions in 2015.
Translated by Jackson Watson
